Özlem ve umut

İnsanın canını en çok acıtan duygulardan biri özlem. Sevginin çokluğunca, yoğunluğunca katmerlenerek artan... Sevilenin yokluğunun, uzaklığının, ulaşılmazlığının sevende yarattığı eksiklik, yarım kalmışlık duygusu, boğaza takılan yumrular, göz çeperlerinde billurlaşan gözyaşları. Eşin dostun yüzeyde belki hissettiği ama derinlemesine nüfuz edemediği, edemeyeceği bir yürek kırıklığı. Doluya tutulmuş bahar çiçekleri gibi kırılmış, bükülmüş, yerden kolayına kalkmayan bir baş. Kabuğuna çekilmek, kış uykusuna yatmak isteyen bir ruh. Ve özlemin kolundan hiç ayrılmayan, can yoldaşı hayaller: Geçmişin tatlı anıları, sevinçleri, dokunuşları, buseleri; ona koşut giden, sabırsızlıkla beklenen geleceğin gebe olduğu heyecanlar, umutlar, planlar. Her güne yeni bir sınav anlamı yükleyen ve günbegün kesifleşen bir iç ürpertisi, yürek sızlaması. Farklı bir zaman algısı, başka zamanların ve başkalarının azını çok, “göz açıp kapayıncaya kadar geçer”leri asırlar yapan. Ona dair akla gelenler, daha doğrusu akıldan çıkmayanlar: Bir tebessüm, bir bakış, bir kelam, bir tavır, bir hava, bir koku. Bütün bunların yanında, özlemi kimi zaman daha katlanılır hale getiren, kimi zaman da aşılmaz bir engele çeviren bir ışık... Kavuşma, yan yana gelme, yekvücut olup bir daha ayrılmama umudu...

Nietzsche belki de haklıdır umudun salt eziyeti uzatmaya yaradığını söylemekte, kim bilir? Ne var ki, umutsuz yaşanmaz, “onsuz olmaz”. Özlemin zehri de panzehiri de kavuşma umudundadır; kimi zaman yakın, kimi zaman uzak, kimileyin solgun, kimileyin parlak o ışıkta... Sırf bu yüzden, Nietzsche'ye değil, “sevgi emektir” diyen Karl Marx'a kulak vermekte fayda var.

5 Ocak 2007