Taraf ve çıta

Agos, 30 Ekim 2009 Taraf önemli. Türkiye’nin demokratikleşmesini, sivilleşmesini, 12 Eylül ikliminden sıyrılmasını, askeri vesayetten kurtulmasını, geçmiş günahlarıyla yüzleşmesini isteyen herkes için önemli. Çok önemli. Bundan kim şüphe duyabilir? Taraf’ın önemi, onun kerameti kendinden menkul bir özgüvenle, muktedirlerin, galiplerin kurum kurum kurulan dilini konuşmasını meşru veya eleştiriden azade kılmıyor, kılmamalı. Taraf, Kürtlerin barış sloganını bir tabanca gibi kullanıp “Edi bese PKK” derken de, Taşnaktsutyun’un Uluslararası İlişkiler Sekreteri Giro Manoyan’ı “Ermenistan’ın Bahçelisi” ilan ederken de, “Ermeni kuyumcu çetesi” haberini verirken de, veya, daha dün, 27 Ekim’de yaptığı gibi, seks işçisi bir kadın hakkında “Bu kadına dokunan yanıyor” başlığını atarken de, züccaciye dükkânına girmiş fil gibi davranıyor. Türkiye’nin demokratlarının, Hürriyet’in diline, söylemine, sinizmine, hoyratlığına ve kendinden memnuniyetine öykünen bir gazeteye ihtiyaçları yok. Aksine, tevazuu pusula edinecek, kendini her saniye sorgulayacak, ezilenlerin, ayrımcılığa uğrayanların gerçek anlamda sesi olmaya çalışacak, bunu yaparken de adalet duygusunu zedelememeyi en kıymetli hazine bilecek bir ‘fikre’ ihtiyacı var. Taraf’ın bir fikri var elbette. Ama, daha ilk sayıdan itibaren, onun öncelikler hiyerarşisinde, karşı tarafı alt etmek o kadar açık arayla önde ki, o fikrin uç vereceği bahçeyi taşlarından ayıklamaya, o fikrin yeşerip boy atacağı toprağı ekip biçmeye ne zamanı var ne de hevesi. O yüzden, Taraf kendini ve bizleri gündemle sarhoş ediyor, o yüzden Taraf sloganvari manşetler patlatmadan duramıyor. O adrenalin bağımlılığının bu memleketin insanı aşağılara çeken vasatına katkıda bulunduğunu, çıtayı bir tık olsun yükseltmediğini görmek istemiyor. Taraf’taki arkadaşların ne kadar zor şartlarda, imkânsızlıklar içinde çalıştığını biliyoruz, duyuyoruz; Taraf da bunu saklamaya çalışmıyor zaten. Ama emeklilerinin yüzde doksanının açlık sınırının altında yaşadığı, asgari ücretin yoksulluk sınırının altında olduğu bir memlekette, gazetenin yukarda sözü edilen söylemsel ve fikirsel tutarsızlıklara yönelik eleştiriler karşısında yoklukları öne sürmesi, salt tepkileri savuşturmaya yönelik bir bahane olarak kalmaya mahkûm görünüyor. Taraf, üstelik, bu bahaneyi öne sürerken, emeğiyle geçinen sınıfların hak ve hukukuyla ilgili haberlere yüz vermemeyi yayın politikası bellemek, hatta kendi Ankara bürosu çalışanlarına kapıyı öfke ve hatta nefret yüklü sözlerle göstermek gibi zaaflarla da malul. Bu sözlerin, basında kalem oynatan ve Taraf’la polemik arayan bir köşe yazarının taşlamaları değil, bir Taraf okurunun, Taraf’ı önemseyen ama ondan daha fazlasını beklediği için bir sepet de şikâyeti olan bir okurun içini dökmesi olarak okunmasını dilerim. Başka bir niyetle yazılmadı çünkü.