şu dükkân da
şu…
Dostlar ki gece gündüz
sofrasındaydılar…
Şimdi
bir dostu bile yok yüzüne gülen
bir dost
bir gülüş
ve o
unutmadı asla
ödünç selamını eski dostların
unutamadı
ne mümkün…!
1950'de Ermenice 'Carakayt' gazetesinde yayımlanan “Aşkale’den On Parasız Dönüş” adlı şiirinde Antan Özer, Varlık Vergisi’nin ve Aşkale'deki çalışma kampının içinde yarattığı depremi böyle dışavuruyordu. Siyasi baskılar, yaşanan benzer acıların dile getirilmesine daima engel oldu. 1990’lı yıllara kadar ne 20 Sınıf İhtiyat Askerlik konuşuldu, ne 1964’te durduk yere sınırdışı edilen Rumlar. Türkiye kendine başka bir gerçeklik yarattı, onu okudu, onu yazdı. Geçtiğimiz yıl, Tarih Vakfı’nın açtığı 6-7 Eylül sergisini basanlar o gerçekliğin meyveleriydi. Onlar için, orada sergilenenler “sözde”ydi, olmamıştı, yalandı; tıpkı 1915 gibi. 50 yıl sonra Varlık Vergisi de önüne “sözde” sıfatı konmadan anılmayacak belki de. Antan Özer’in bu küçük şiiri ise, yol kenarında bitmiş inatçı otlar misali varolmayı sürdürecek.
23 Şubat 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder